Max Payne Wiki
Advertisement
Max Payne 2: Upadek Maxa Payne'a
Max Payne 2: Upadek Maxa Payne'a
Wydawca Rockstar Games
Producent Remedy Entertainment
Dystrybutor Cenega
Wydawca Rockstar Games
Silnik MAX-FX
Aktualna wersja 1.01
Gatunek Third-person shooter
Tryb gry Jednoosobowy
Platforma Windows, Xbox, PlayStation 2

Max Payne 2: Upadek Maxa Payne'a – gra typu TPS stworzona przez firmę Remedy Entertainment dla platform PC, Xbox oraz PlayStation 2. Max Payne 2 kontynuuje historię Maxa Payne'a, detektywa zamieszanego w zabójstwo w Nowym Jorku. Podobnie jak poprzednia część, gra została zrobiona w stylu filmu noir. Wykorzystano w niej, podobnie jak w części pierwszej, efekt Bullet Time. Upadek Maxa Payne'a został wydany przez Rockstar Games 15 października 2003 początkowo na PC, a później również na konsole. Gra została dobrze przyjęta przez krytykę i graczy, m.in. dzięki swojej wciągającej fabule.

Fabuła[]

Akcja gry rozpoczyna się kilka lat po wydarzeniach z pierwszej części. Max jako detektyw NYPD zostaje pewnego wieczoru wezwany w sprawie strzelaniny w magazynach rosyjskiego gangstera – Vladimira Lema. Okazuje się, że budynek został zaatakowany przez uzbrojonych po zęby pracowników firmy oczyszczającej. Policja sądzi, że czyściciele pracują dla lokalnych gangsterów, z którymi Vladimir od lat prowadzi wojnę. W trakcie pokonywania kolejnych etapów Max odkrywa, że są oni powiązani z o wiele niebezpieczniejszym przeciwnikiem. Jest nim tajne stowarzyszenie polityków zwane Wewnętrznym Kręgiem (organizacja znana jest z pierwszej części gry), kultywującym stare masońskie tradycje łącznie z morderstwami na tle politycznym. Teraz zaczyna likwidować wszystkich, którzy wiedzą o jego istnieniu. Na czarnej liście jest również Payne. Przed niebezpieczeństwem ostrzega go jego dawna znajoma, Mona Sax, znana z pierwszej części gry. Okazuje się, że jest powiązana z działalnością Alfreda Wodena – byłego szefa organizacji. Max wbrew swoim przełożonym rozpoczyna prywatne śledztwo, które zakończy się spektakularnie krwawą strzelaniną w rezydencji Wodena.

Rozgrywka[]

Główną cechą drugiej części gry Max Payne jest większy nacisk na rozgrywkę w stylu gier FPS. Max jest silniejszy i potrafi przeżyć większą ilość trafień przeciwnika. W dodatku oponenci są nieco słabsi niż w pierwszej części gry co powoduje że gra cechuje się niższym stopniem trudności. Kolejną cechą jest regenerujący się efekt Bullet Time. Wszystkie wersje gry (czyli platformy – PC, Xbox i PlayStation 2) oferują możliwość zapisu/odczytu stanu gry. Gra rozpoczyna się na najniższym stopniu trudności – wyższe są odblokowywane po ukończeniu całej gry. Istnieją dwa zakończenia gry – standardowe jest dostępne na wszystkich poziomach trudności, natomiast na ostatnim historia ma inny bieg wydarzeń.

Bullet Time[]

Max Payne 2 wprowadza nową wersję efektu Bullet Time, który teraz nie tylko spowalnia akcję gry, ale również zwiększa szybkość Maxa i ilość wystrzelonych pocisków z broni. Gracz może zwiększyć efekt poprzez celne trafienia przeciwnika podczas trwania Bullet Time – podobny efekt występował w filmie Matrix.

Ułatwieniem w stosunku do pierwszej części jest stosunkowo szybka regeneracja efektu Bullet Time, dodatkowo niektóre akcje (jak zaatakowanie wroga zza rogu) w ogóle nie zużywają czasu Bullet Time.

Grafika[]

Grafika w drugiej części została mocno podrasowana włączając w to tekstury o wysokiej rozdzielczości, szczegółowe modele postaci. Zaimplementowano obsługę Pixel Shader 1.1 co daje realistyczne odbicia i cienie. Ulepszono też system animacji twarzy.

W poprzedniej części gry twarze bohaterów były wzorowane i opracowywane na podstawie programistów z Remedy Entertainment – ze względu na niski budżet produkcji. Natomiast w drugiej części zatrudniono aktora Timothy Gibbsa, który stał się modelem dla kreowanej postaci Maxa Payne'a. Głosu postaci ponownie użyczył James McCaffrey. Modelem dla postaci Mony Sax stała się zawodowa aktorka Kathy Tong. Dzięki temu postacie w grze nabrały jeszcze większego realizmu.

Fizyka[]

Jedną z większych różnic w stosunku do pierwszej części gry jest zastosowanie nowoczesnego silnika fizyki Havok (używanego też m.in. w grze Half-Life 2), dzięki któremu fizyka obiektów w grze jest dużo bardziej realistyczna niż w poprzedniej części. Gra korzysta z silnika Havok w wersji 2.0. Większość obiektów w grze posiada swoją masę, gracz może nimi manipulować – np. zestrzelić, przesunąć itp. Ciała wrogów zabitych przez gracza upadają zależnie od tego z jakiej odległości i z której strony gracz strzelał – zwiększa to realizm gry.

Ścieżka dźwiękowa[]

Motywem przewodnim gry jest piosenka "Late Goodbye" wykonywana przez fiński zespół rockowy Poets of the Fall (piosenka pojawia się kilka razy w ciągu gry oraz na końcu).

Gra zasadniczo nie ma muzyki w czasie akcji, z wyjątkiem scenek filmowych – przerywników w ważnych momentach gry i punktach zwrotnych rozgrywki.

Partia głównego motywu muzycznego wykonywana na wiolonczeli jest dziełem Perttu Kivilaakso z grupy Apocalyptica.

Advertisement